Łuk

Uwaga! Ten artykuł może zawierać spoilery. Jeżeli nie chcesz sobie psuć radości z czytania, zawróć stąd jak najszybciej.

“	Tylko nie pozwól, aby dary ziemi sprawiły, że staniesz się miękki. Nigdy nie trać czujności. Życie potrafi być trudne, nawet dla nas.	”
—Ostrzeżenie Łuku do Fali, "Uderzenie pioruna", scena dodatkowa, strona 371

Łuk
Ta grafika może być używana poza Wojownicy Wiki (z wyjątkiem innych wikii) jedynie do przedstawienia wyglądu tej postaci, w niezmienionej formie, koniecznie za podaniem źródła. Więcej.
Imiona
Imię Kota z Parku	Łuk
Imię kociaka	Nieznane
Przynależność
Dawniej	Koty z Parku
Rodzina
Siostry	Lotka
Inne
Płeć	Kocur
Status	Nieznany
Edukacja
Uczniowie	Rzeczna Gwiazda

Łuk (ang. Arc) - Kot z Parku.

Opis

Łuk to niski, elegancki czarny kocur o lśniącej krótkiej sierści i ciemno zielonych oczach.

Fabuła

Świt Klanów

Uderzenie pioruna

Łuk jest członkiem Kotów z Parku. Kiedy Fala był kociakiem, Łuk postanowił zostać jego mentorem. Łuk podchodzi do Fali, który wita go skinieniem głowy, komentując, jaki to piękny poranek. Łuk zgadza się, zauważając, że słońce jest ciepłe, a trawa miękka pod ich łapami. Radzi Fali, żeby podziękował słońcu i ziemi za ich opiekę, podkreślając, że Koty z Parku mają szczęście, że żyją w tak komfortowych warunkach. Fala jest zdziwiony wykładem Łuka, ponieważ on już jest wdzięczny i wie, jakie ma szczęście, że żyje tak spokojnie. Zdziwiony Fala zastanawia się, dlaczego Łuk czuł potrzebę powtarzania mu tych rzeczy. Łuk nagle przybiera ponury ton i ostrzega Falę, by nie pozwolił, żeby dary od Dwunożnych uczyniły go miękkim. Łuk macha ogonem i spogląda na trawę, dochodząc do wniosku, że Fala powinien być świadomy, że życie może być ciężkie, nawet dla nich. Zdezorientowany, Fala zastanawiał się nad słowami czarnego kocura, czując, że życie nigdy nie było dla nich ciężkie, a takie mroczne słowa tylko psują jasny poranek.

Gdy Łuk i Fala skończyli jeść, Łuk oznajmił, że nadszedł czas na poranną medytację. Po radosnym miauczeniu i jasnych oczach Łuku, Fala przypuszcza, że to, co dręczyło czarnego kota, już minęło. Fala idzie za nim przez park, a dwa koty siadają na szczycie muru granicznego. Łuk mówi mu, że później będą trenować polowanie. Po czym składa się w pozie medytującej, z łapami schowanymi pod siebie i ogonem zakręconym dookoła. Fala szybko naśladuje jego postawę. Jeszcze tego samego dnia, półprzytomny Fala przypomina sobie, jak podczas polowania z Łukiem złapał mysz. Wkrótce jednak zostaje wyrwany ze snu, gdy Łuk wydaje z siebie paniczny wrzask, z grzbietem wygiętym w łuk i futrem dwa razy większym od jego wielkości. Fala wpatruje się w niego, a Łuk znów warczy. Fala pyta Łuka, o co chodzi, bo nigdy nie widział swojego spokojnego mentora tak przestraszonego. Łuk nie odpowiada, a Fala podąża za jego wzrokiem w kierunku potworów Dwunożnych otaczających park.

Fala pyta ponownie, a Łuk otrząsa się z paniki, podbiega do Fali i popycha go w stronę odległej części parku. Warknął, że muszą szybko odejść, a Fala pognał obok Łuku. Fala zauważa, że Park był spokojny, ale Łuk chrząka, że już nie jest. Fala widzi kilka kotów uwięzionych w błyszczących, siatkowych jamach, które niosą dwunożni. Rozpoznaje Strzałę, Zorzę i siostrę Łuka, Lotkę, które miauczą, żeby je wypuścić. Łuk ponownie popycha Fale i mówi z żalem, że widział, co się działo, ale nie mogli im pomóc. Fala kontynuuje bieg w ślad za łapami Łuku, aż docierają do muru z widokiem na rzekę. Łuk spogląda za siebie i zdaje sobie sprawę, że gdyby pobiegli wzdłuż szczytu, mogliby uciec. Wskakuje na mur, a Fala podąża za nim. Jednak ryk potwora zaskoczył Fale, który zsunął się z muru i wpadł do rzeki. Udaje mu się wgramolić na pływającą kłodę, a Łuk wykrzykuje jego imię z muru na górze.

Fala próbuje i nie udaje mu się przeskoczyć na brzeg rzeki, teraz widzi, że Łuk jest jedynie czarnym kształtem na murze. Płynąc w dół rzeki, Łuk znika z pola widzenia, a Fala postanawia znaleźć drogę powrotną do niego. Kiedy Fala zauważa migoczące w wodzie małe kształty, rozpoznaje je jako ryby, które opisywał mu Łuk. Przypomina sobie, jak Łuk opowiadał mu o tym, jak chroniły go słońce i ziemia, i dzięki pamięci Łuka czuje się mniej samotny, mimo że zostali rozdzieleni. Fala zastanawia się, co stało się z Łukiem i innymi kotami z parku, skoro nie było porannego miauczenia. Kiedy Fala spotyka Noc, ogon opada mu na wspomnienie swojego mentora.

Superedycje

Dom Rzecznej Gwiazdy

Ta sekcja najprawdopodobniej wkrótce się pojawi, ale nie jest gotowa do opublikowania w tym momencie.

Cytaty

“	Fala: Witaj, Łuku. Czyż to nie piękny poranek? Łuk: Ależ tak. Słońce nad naszymi głowami jest gorące, a trawa pod łapami pozostaje miękka. Falo, powinieneś podziękować słońcu i ziemi za to, że tak się o ciebie troszczą. Mamy szczęście, że nasze życie jest takie komfortowe. Fala: Dziękuje im. Codziennie im dziękuje. I wiem, jakie mamy szczęście. Łuk: Tylko nie pozwól, aby dary ziemi sprawiły, że staniesz się miękki. Nigdy nie trać czujności. Życie potrafi być trudne, nawet dla nas.	”
—Łuk rozmawiający z Falą, "Uderzenie pioruna", scena dodatkowa, strona 371

Ciekawostki

• Syn Rzecznej Gwiazdy, Łuk Cienisty został nazwany po nim.

Galeria

Bazy postaci

Ta grafika może być używana poza Wojownicy Wiki (z wyjątkiem innych wikii) jedynie do przedstawienia wyglądu tej postaci, w niezmienionej formie, koniecznie za podaniem źródła. Więcej.

Jako Kot z Parku

Jako kocurek